Περί «ακομμάτιστων» υποψηφίων στις επικείμενες τοπικές εκλογές

Μετά τις «παραλλαγές» του «έξυπνου», «ικανού», «καταφερτζή», «ανοιχτομάτη», «ευρηματικού», «τίμιου», «ακούραστου», «ορεξάτου», «καλού παιδιού», «ηθικού», «με πολλά κονέ και διασυνδέσεις», με «προϋπηρεσία σε θέσεις κλειδιά», «με πτυχία και γνώσεις», «με όραμα», υποψηφίου αιρετού, που κυριάρχησαν και ακόμη κυριαρχούν ως κριτήρια ψήφου, ένα ακόμα «φρούτο» ευδοκιμεί στις επικείμενες τοπικές εκλογές προκειμένου η «ωραία γεύση του» να πείσει τους ψηφοφόρους για να δώσουν την ψήφο τους. Αυτό του «ακομμάτιστου», του «υπερκομματικού», του ανθρώπου που δεν έχει σχέση με τα κόμματα, δεν ανήκει σε κανένα κομματικό μηχανισμό, ούτε ήθελε και θέλει την στήριξη κανενός κόμματος. Βέβαια συνειδητά προσπερνάτε το σημείο κλειδί. Όλα αυτά τα προσόντα στην υπηρεσία ποιανού και όφελος τίνος κατατίθενται.
Όπως και να έχει, η ίδια η ζωή και τα γεγονότα είναι πεισματάρικα και αποδεικνύουν ότι όλοι αυτοί που τώρα εμφανίζονται ως «ακομμάτιστοι», είναι 365 μέρες τον χρόνο βαθιά, ταξικά πολιτικοποιημένοι και κομματικότατοι. Ανήκαν και ανήκουν σε κόμματα, ψήφιζαν και ψηφίζουν πολιτικούς σχηματισμούς, υπερασπίζονταν και υπερασπίζονται πολιτικές, εφάρμοζαν και εφαρμόζουν πολιτικές που είναι βαθιά ταξικές και έχουν γνώμονα, την ικανοποίηση των επιχειρηματικών συμφερόντων και των αντιλαϊκών πολιτικών των εκάστοτε κυβερνήσεων και της ΕΕ, στο τοπικό πεδίο. Ακόμη και η «μη ενασχόλησή τους με την πολιτική και τα κόμματα», η «ουδετερότητά τους» στην ουσία αποτελεί την πιο διαπρύσια πολιτική θέση, καθώς η κοινωνία είναι ταξική και τίποτε δεν είναι «ουδέτερο».
Μπορεί για τις ανάγκες της προεκλογικής περιόδου «να αφήνουν στην ντουλάπα το κομματικό τους κουστούμι», ωστόσο επειδή ο τόπος μας είναι μικρός και λίγο πολύ όλοι γνωριζόμαστε, όλοι ξέρουμε «τι βιολί» βαράει ο καθένας.
Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να σκεφτούμε τα εξής:
Πολλοί εξ αυτών των «ακομμάτιστων» ανήκαν και ανήκουν σε κόμματα που εφάρμοσαν αντιλαϊκές πολιτικές, μνημόνια που τσάκισαν τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα, θέλοντας τώρα «μέσα από το πλυντήριο του ακομμάτιστου» να «ξεπλύνουν» την βαρβαρότητα των εφαρμοζόμενων πολιτικών των συγκεκριμένων κομμάτων, συνεχίζοντας τώρα «καθαγιασμένοι» στην ίδια αντιλαϊκή κατεύθυνση και ρότα.
Κυρίως όμως η ίδια η ζωή έχει περίτρανα αποδείξει ότι το βράδυ των εκλογών, όπου τα σημάδια ένδειξης στη μετάδοση των αποτελεσμάτων παίρνουν το ανάλογο με το κόμμα, χρώμα, όλοι επιβεβαιώνουν την κομματική τους τοποθέτηση.
Μετά τις εκλογές όλοι αυτοί, είτε από τη θέση της διοίκησης του δήμου, είτε της αντιπολίτευσης, είτε εκλεγούν, είτε δεν εκλεγούν, πετάνε τη «ρομφαία του ακομμάτιστου» και «ω του θαύματος», υλοποιούν, στηρίζουν και εφαρμόζουν μια συγκεκριμένη ταξική πολιτική, που περιγράφεται στις προγραμματικές διακηρύξεις των κομμάτων που πιστεύουν.
Οι ίδιοι υποψήφιοι που καμαρώνουν για την «ακομμάτιστη» διαδρομή τους, για παράδειγμα εκεί που εργάζονται και πιθανά είναι μέλη συνδικαλιστικών παρατάξεων, ή μέλη σωματείων, ή εκλεγμένοι συνδικαλιστές στις διοικήσεις σωματείων, παίρνοντας συγκεκριμένη πολιτική θέση για ένα πρόβλημα στον εργασιακό τους χώρο, π.χ. για εργατιικά ατυχήματα, απολύσεις, ΣΣΕ, ασφαλιστικό, απεργιακό δικαιώμα κλπ. Το ζήτημα βέβαια είναι σε όφελος τίνος και σε βάρος τίνος είναι η θέση που διατυπώνουν και υποστηρίζουν. Αυτά άραγε γιατί να μην είναι κριτήριο ψήφου;
Αλήθεια ο ακομμάτιστος υποψήφιος, 365 μέρες τον χρόνο δεν ασχολείται με την πολιτική και ξαφνικά, λίγο πριν τις εκλογές «βλέπει το φως το αληθινό» και αποκτά το ενδιαφέρον ενασχόλησης με τα κοινά», με δεδομένο μάλιστα ότι το σημερινό πλαίσιο της Τοπικής Διοίκησης είναι περισσότερο πολιτικό παρά ποτέ. Δηλαδή ο «ακομμάτιστος» αιρετός, δεν θα κληθεί να διαχειριστεί, να εφαρμόσει και να υλοποιήσει συγκεκριμένες πολιτικές που εκπορεύονται από την κυβερνητική πολιτική και την ΕΕ;
Ας πούμε για παράδειγμα, για ένα ζήτημα στον Δήμο, π.χ. ιδιωτικοποίησης υπηρεσιών, δημοτικών τελών, φόρων, απολύσεων συμβασιούχων, εργασιακών σχέσεων, εκχώρησης και εκμετάλλευσης περιουσίας, γης, ακινήτων, χώρων, υποδομών από ιδιώτες και funds, οι «υπερκομματικοί» δεν θα πάρουν συγκεκριμένες αποφάσεις; Οι αποφάσεις τους εκ των πραγμάτων δεν θα είναι ταξικές, πολιτικές; Ότι «λαγό και αν βγάλουν από τα καπέλο», οι αποφάσεις τους τέτοιες, ξεκάθαρα, ταξικές πολιτικές επιλογές θα είναι.
Όπως και να έχει οι πραγματικές προθέσεις τους είναι πολύ συγκεκριμένες. Να «ψαρέψουν ψήφους» σε θολά νερά, να καλλιεργούν αυταπάτες, να κινούνται στη λογική «και στο ληστή ψωμί και στο χωροφύλακα χαμπέρι», προκειμένου να υλοποιούν στο ακέραιο την βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική και στο τοπικό πεδίο. Να θολώνεται ο ενιαίος χαρακτήρας και τα κριτήρια της ψήφου σε όλες τις κάλπες. Οι ψήφοι αυτοί υπέρ του «ακομμάτιστου», μετά την απομάκρυνση από την κάλπη να ερμηνευτούν ως επιβεβαίωση της αντιλαϊκής πολιτικής που θα ακολουθήσει καθώς και αποδοχή της κεντρικής πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ. Οι ψήφοι στον «ακομμάτιστο» δηλαδή μετατρέπονται ουσιαστικά σε «ιμάντα» υπονόμευσης των εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων και των κατακτήσεων, εφαρμογής μιας σειράς μέτρων που κάνουν ακόμη πιο δύσκολη τη ζωή των εργαζομένων.
Μάλιστα φορώντας το «καπέλο του ακομμάτιστου» διευκολύνεται και η «μεταγραφή», η «κολεγιά» των υποψηφίων με ποδοσφαιρικούς όρους, αφού επί της ουσίας δεν υπάρχει καμία πολιτική διαφορά στα σημαντικά, στα κύρια. Μην ξεχνάμε, ανταγωνιστικότητα, επιχειρηματικότητα, ιδιωτικοποιήσεις, είναι το καθημερινό «τροπάρι» των απανταχού «ακομμάτιστων».
Παλιό, χρεωκοπημένο και επικίνδυνο το ιδεολόγημα του ακομμάτιστου
Τα περί «ακομμάτιστου» είναι παλιό, χρεωκοπημένο και επικίνδυνο ιδεολόγημα.
Αν λες για τις ιδιωτικοποιήσεις είσαι «ακομμάτιστος», αν εναντιώνεσαι και τις αντιπαλεύεις είσαι κομματικοποιημένος. Αν είσαι υπέρ του οι δήμοι να βάλουν και άλλους φόρους, να φτιάξουν μηχανισμό για πλειστηριασμούς και κατασχέσεις προκειμένου να εξοικονομήσουν πόρους και να είναι οικονομικά «αυτοτελής» από το κράτος, τότε είσαι «ακομμάτιστος». Αυτή δηλαδή βαθιά ταξική πολιτική θέση είναι «ακομμάτιστη» και όταν καλείς σε αγώνα αντίστασης σε αυτές τις αντιλαϊκές επιλογές και διεκδικείς, τότε είσαι «κομματικοποιημένος». Αν θέλεις αθλητισμό, πολιτισμό, πρέπει να πληρώσεις, τότε είσαι «ακομμάτιστος», ενώ αν διεκδικείς με όρους κινήματος κονδύλια από το κράτος και τα αρμόδια υπουργεία και φορείς, τότε φοράς το «αμπέχωνο του κόμματος».
Η ίδια λίγο πολύ λογική αναπαράγεται και στα σωματεία, στους τόπους δουλειάς, εκεί που η αναμέτρηση με την εργοδοσία είναι καθημερινή και αμείλικτη. Μόνο που η μοναδική φωνή που ενοχλεί είναι η φωνή της διεκδίκησης, του αγώνα, της αντίστασης, των ταξικών δυνάμεων. Είναι η φωνή που αγωνίζεται π.χ. για τις ΣΣΕ, για λήψη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, ενάντια στις απολύσεις, ενάντια στην εντατικοποίηση της εργασίας. Αυτή η φωνή είναι «το πρόβλημα», αυτή η φωνή που είναι ξεκάθαρη, ταξική, ενοχλεί και όχι βέβαια η φωνή του «ακομμάτιστου», του «κοινωνικού διαλόγου», των «κοινωνικών εταίρων» για να συνδιαμορφώνεται το πόσα θα χάσουν οι εργάτες.
Η ξεκάθαρη φωνή του αγώνα και της διεκδίκησης, είναι αυτή που αποτελεί δύναμη ελπίδας και προοπτικής και στην τοπική διοίκηση, γιατί ανοίγει φιλολαϊκούς δρόμους, γιατί αντιστέκεται στον «στενό κορσέ» υπέρ των συμφερόντων του κεφαλαίου και της ΕΕ. Γιατί πρωτοστατεί στην πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Ας σκεφτεί λοιπόν καλά ο κόσμος, και ας πάρει τα μέτρα του όταν βλέπει να τον περιτριγυρίζουν οι λογής «ακομμάτιστοι» ενόψει εκλογών.